Voordracht door Ingrid Blans
Voordracht gehouden voor werkgroepleden en vrijwilligers, betrokken bij de 18e Kunst en Landschapsroute in Enschede en Lonneker op woensdag 11 april 2018.
Kunst, kunstroutes, kunstonderwijs, kunstbeleving… het ligt mij na aan het hart. Zonder notie van kunst, geen beschaving. Een samenleving bestaat uit individuen van velerlei pluimage, toegerust met een innerlijk kompas dat hen langs situaties moet leiden waarin zij de keus hebben de weg in te slaan naar verheffing of naar verderf. Kunst vervult daarin een rol. Kunst leert omgaan met onzekerheden…met niet-weten, met geen-antwoord hebben, met verwarring… Kunst leert kijken. Kunst werpt vragen op. Kunst leert onderzoeken. Kunst biedt geen oplossing, dat hoeft ook niet, maar kunst last een pauze in, leert je rustig nadenken over hóé je je éigen capaciteiten optimaal kunt inzetten. En kunst leert bescheiden zijn.
In een interview noemt zelfstandig gevestigd wetenschapsjournalist Mark Mieras kunst “een noodzaak om te kunnen overleven in een veranderende wereld”. Wat mij betreft had hij óók mogen zeggen: in een verwarrende wereld. Mieras ziet een belangrijke rol weggelegd voor kunsteducatie binnen het onderwijs. Kunst noemt hij niet alleen leuk, maar ook belangrijk voor de hersenontwikkeling. Hoe eerder kinderen met kunst in aanraking komen, hoe fundamenteler de werking ervan invloed heeft op het zich ontwikkelende kinderbrein. Dat leuke van kunst pakt overigens niet altijd in het voordeel van de sector uit, het wordt maar al te vaak als diskwalificatie gezien in de zin van: het is leuk dus niet serieus. En daarom een makkelijke prooi voor bezuinigingen, zeg ik er maar even bij. Die redenering …leuk…niet serieus.. berust op een groot misverstand, aldus Mieras, want als leren leuk is, verraadt dat juist een serieus leerproces. Enthousiasme ziet hij als de motor achter de ontwikkeling van goede hersenen. Het houdt de hersenen wendbaar, flexibel en creatief. Hersenonderzoek toont volgens hem aan dat in het eerste levensjaar er per seconde 6 miljoen verbindingen worden aangelegd tussen hersencellen; ongebruikte verbindingen, zo’n 3 miljoen per seconde, worden weggesnoeid. Tegen de tijd dat jonge mensen pubers zijn, nemen de aantallen af. Zo construeren kinderen hun eigen brein in die jaren. “Je hersenen gaan naar je leven staan, zoals je schoenen naar je voeten”, verduidelijkt Mieras.
“Voordracht Ingrid Blans” verder lezen
